Fast Life

Χθές βράδυ μια φίλη κνίτισα μου έλεγε: "γρήγορο φαγητό, γρήγορα αυτοκίνητα, γρήγορος τρόπος ζωής".. Σήμερα που το σκεφτόμουν, έπεσα πάνω σ'αυτό:

Στην αρχή περίμενα να τελειώσω το σχολείο και να πάω στο πανεπιστήμιο. Ύστερα περίμενα να τελειώσω το πανεπιστήμιο και ν'αρχίσω δουλειά. Κι ύστερα ήθελα να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Κι ύστερα ήθελα να πάνε τα παιδιά μου στο σχολείο για να γυρίσω στη δουλειά μου. Κι ύστερα δεν έβλεπα την ώρα να πάρω σύνταξη. Και τώρα πεθαίνω.. και ξαφνικά κατάλαβα ότι ξέχασα να ζήσω.

Δυστηχώς, βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου στο παραπάνω. Όντως, η κοπελιά δεν έχει και άδικο τελικά. Υπάρχει βιασύνη. Να τελειώνουμε. Τι; Το καθετί. Σχολείο, πανεπιστήμιο, στρατό, δουλειά, τα πάντα. Βιασύνη και άγχος για το μέλλον. Δείτε και αυτό:

Αν φοβάσαι το μέλλον σου, δεν έχεις παρόν.

"Πως όμως ζεις, σ'έναν κόσμο όπου το σύστημα σ'έχει πιασμένο απ'τα αρχίδια από την ώρα που γεννιέσαι;" μου 'λεγε ένας φίλος ένα άλλο βράδυ. Μπορείς να απαντήσεις το παρακάτω:

Το να είσαι ο εαυτός σου σ'έναν κόσμο που προσπαθεί όσο μπορεί, μέρα και νύχτα να σε κάνει ίδιο με όλους τους άλλους, είναι η σκληρότερη μάχη που δίνει ο άνθρωπος. Μην πάψεις ποτέ να πολεμάς!

Αφήνω κατά μέρος εκφράσεις από άσημους(;;) και διάσημους, και λέω τα εξής:
Μου έπεσε η διάθεση με τον κατάλογο που διάβασα. Προβληματίστικα με το αν αγαπώ αυτό που κάνω και για το αν έχω άραγε πραγματικά προβλήματα που να αξίζουν τον προβληματισμό. Κατέληξα πως δεν αξίζει να το σκέφτομαι διότι έχω λύσει (ή καλύτερα τις βρήκα λυμμένες) όλες μου τις βασικές ανάγκες (στέγη, τροφή, ένδυση, μόρφωση), οπότε το πως επιλέγω να ζήσω είναι πλέον κάτι προσωπικό. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και είναι υπεύθυνος για την ζωή που κάνει. Και εξ'επαγωγής, αν είναι ευχαριστημένος από την ζωή του ή όχι.
Σας προβλημάτισα;; Καλή σας μέρα!!