Ο Αντώνης (αληθινή ιστορία)

Τον συνάντησα πάλι σήμερα το πρωί πηγαίνοντας στον φούρνο. Όχι, δεν μιλήσαμε, ούτε χαιρετηθήκαμε.. Δεν είμαστε ούτε φίλοι, ούτε γνωστοί, ούτε καν γνωριζόμαστε φατσικά.. Ε τότε από που τον ξέρω ε;; Άκουσα μια φορά τ' όνομά του στο φαστφουντάδικο της γειτονιάς.. Ζητούσε (για την ακρίβεια ζητιάνευε) ένα κουτάκι μπύρα.. Η υπάλληλος τον απομάκρυνε λέγοντας "Φύγε Αντώνη".. Κ εκείνος, πάντα σιωπηλός (ακόμα και στην ζητιανιά προεκτείνει πάντα το χέρι και δεν αρθρώνει ούτε λέξη..) πήρε τον δρόμο της εξόδου.. Με το ίδιο πάντα περπάτημα, για την ακρίβεια, σύρσιμο των κάτω άκρων.. Ώσπου, στην έξοδο, σαν καλή νεράιδα, μια πελάτισα, τον λυπήθηκε τον κακομοίρη και πλήρωσε μια μπύρα για πάρτη του.. Κ εκείνος την δέχθηκε, γνέφοντας το κεφάλι, κ εξαφανίστηκε μονομιάς.. Κρίμα τον καημένο.. Γκρεμίσανε το καφενείο που σύχναζε και γινόταν λιώμα, και τώρα γυρνάει συνεχώς σαν την άδικη κατάρα.. Μόνη αναζήτηση, το αλκοόλ ..κ ένα τσιγάρο..